Avenging spider-man 15.1

หนังสือพิม Daily Bugle

“Dr Octopus ตาย. สไปเดอร์แมนถูกเป็นผู้ต้องสงสัย. หน่วยต่อต้านสไปเดอร์แมนเพิ่มความระมัดระวังเป็นพิเศษ”

วันแรก อพาร์ทเม้นต์ของปีเตอร์ปาร์คเกอร์

ปีเตอร์ตื่นขึ้นมา มองตัวเองในกระจกแล้วก็กล่าวออกมา

“ทำได้แล้ว ในที่สุดชั้นก็ชนะไอ้เด็กนั่น ชั้นชนะสไปเดอร์แมน” แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างดังลั่น

ผมชื่อ อ็อตโต้ อ็อคเตเวียส ถ้าแค่จะพูดว่าผมเป็นคนที่ฆ่าสไปเดอร์แมนนั้น มันน้อยไป ผมเป็นคนที่ได้เอาทุกอย่างไปจากสไปเดอร์ สิ่งที่เขาเป็น สิ่งที่เขาเคยเป็นแม้กระทั่งสิ่งที่เขาอาจจะได้เป็น

ชีวิตเขาทั้งชีวิต ร่างกาย จิตใจ ความจำทั้งหมด ผมได้แย่งมันมา แล้ว ผมถึงฆ่ามัน

ร่างกายที่ได้รับความบาดเจ็บมาจากการต่อสู้มาตลอดชีวิต แต่ในการที่สไปเดอร์แมนมาขัดขวางแผนของผม ใช้สิ่งประดิษฐ์ของผมย้อนมาทำร้ายผม มันก็ได้เปิดโอกาสให้ผมจัดการมัน

จากเตียงที่เหมือนจะเป็นโลงศพ ผมได้ย้ายจิตของผมไปไว้ในร่างของมัน และย้ายจิตของมันมาไว้ในร่างที่เหลือชีวิตอีกไม่กี่ชั่วโมงของผม

แต่ในการประทะกันหนสุดท้ายนั้น ผมได้เห็นสไปเดอร์แมนอย่างแท้จริงในวินาทีสุดท้ายของปีเตอร์นั้น ผมได้เห็นว่าอะไรสร้างเขาขึ้นมา

บ้านที่มีความรัก…ความต้องการทำดีอย่างไม่เสแสร้ง และสำคัญกว่าสิ่งใด พลังที่ยิ่งใหญ่นั้นจะต้องมากับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ด้วย….หรืออะไรทำนองนั้นละ

แต่สำหรับผมแล้ว เมื่อได้เห็นตัวจริงของไอ้เด็กปาร์คเกอร์ ผมได้เห็นว่ามันไม่ดีพอสำหรับผม ชีวิตของเขาช่างไร้แบบแผน ตัวเขาไร้ซึ่งความเป็นระเบียบ และสิ่งประดิษฐ์ของเขาไม่น่าตื่นเต้นเลย

เขาไม่เคยใช้ความสามารถอย่างเต็มที่ ผมต้องยอมรับว่ามันฉลาดอยู่บ้าง แต่มันไม่เคยทุ่มเทตัวเองให้กับวิทยาศาสตร์อย่างเต็มที่เหมือนผม

แต่ตอนนี้ชีวิตมันเป็นของผมแล้ว ความอัจฉริยะของผม สิ่งประดิษฐ์ของผม และความมุ่งมั่นของผม

วันที่สอง ที่ห้องทดลองของ Horizon Lab

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมปีเตอร์ไม่ทำลายระบบป้องกันสไปเดอร์แมนของตึกนี้ซะจากความเคารพหรือทำไม่ได้ การที่เข้ามาไม่ได้ในชุดสไปเดอร์แมนมันน่ารำคาญจริงๆ ปีเตอร์มันช่างด้อยกว่าผมจริงๆ

ผมจำได้ตอนเย็บชุดหนแรก…ไม่ใช่มันสิเย็บ…ผม… ด็อกอ็อครู้ตัวก็เดินอยู่บนเพดานแล้ว มันน่าทึ่งจริงๆ ร่างกายนี้

วันที่สาม

การเคลื่อนไหวด้วยตัวเองได้ผลน่าพอใจ การตามวัตถุทางสายตายังช้าไปนิด เลนส์ใหม่เกือบเสร็จแล้วแต่ยังขาดวัตถุดิบที่ต้องไปเอา MJ ส่งเมสเสจเข้ามาพอดี นี่เราทำงานถึงเช้าเลยรึ การทุ่มตัวเองไปในการประดิษฐของนี่มันช่างน่าตื่นเต้นจริงๆ

แมรี่เจน วัตสัน ความจำของปีเตอร์ได้บอกว่าไม่มีใครรู้จักเราได้ดีเท่ากับเธออีกแล้ว ยิ่งนานไปเธอยิ่งจะเป็นความเสี่ยงที่น่ากลัวขึ้นเรื่อย…แต่ ปีเตอร์แกมันโง่จริงๆที่ทิ้งผู้ญิงคนนี้ไป

วันที่สี่

การเดินเท้าที่มันน่ารำคาญจริง ทำไมเจ้านายไม่หาคนขับรถให้นะ สมัยก่อนที่ทำงานให้กับคาเมเลี่ยนมันยังหาให้ตลอด

ระหว่างนั้นโจรกำลังหนีออกจากร้าน จำได้ว่าเราสาบาณว่าจะทำดีแต่นี่มันดูกระจอกไปไหม แต่ร่างกายได้ต่อยโจรสลบไปแล้ว อืม…สงสัยเป็นสัญชาติญาน

เพื่อนร่วมงานพยายามจะคุยกับเรา ไม่มีเวลาคุยกับพวกแกหรอกนะ ไอ้อ้วนกะไอ้หัวล้าน… มันทำได้อย่างไรกับการรู้จักกับคนมากมาย มันทำให้เสียสมาธิหมด

เสียเวลาจริงๆ แทนที่จะทุ่มเทความเป็นอัจฉริยะ ในการสร้างสิ่งต่างมาสู้กับผู้ร้าย…อย่างที่เราเคยเป็น ไม่สิปีเตอร์มันแค่เก่งเท่านั้น ชั้นสิอัจฉริยะ และเหนือกว่ามันในทุกๆด้าน

เพราะชั้นคือ Dr Octopus

Horizon lab อาจจะดูล้ำยุดสำหรับคนทั่วไป แต่ไม่ใช่สำหรับผม ผมต้องการแล็ปของตัวเอง.. ประตูทางเข้านี้โปรแกรมให้เปิดเมื่ออยู่ใหล้แขนกลของเรา การต้องใช้แรงงัดประตูนี่มันช่างดูป่าเถื่อนจริงๆ

นี่คงเป็นที่ที่เราจะเรียกว่าบ้านได้ ความจำย้อนกลับ ความจำของชั้น… สไปเดอร์เซ้นส์…มันทำให้ปวดหัวเหลือเกิด…แต่อะไร..

ระบบป้องกันตัวเองของ Dr Octopusก็เริ่มจัดการกับร่างของสไปเดอร์แมนทันที

นี่ตัวชั้นสมัยก่อนจริงๆรึ เสียงเหมือนแมวน้ำกำลังจม

มันฉากเป็นฉากที่คุ้นเคย การต่อสู้นี้ แต่ได้เห็นมาจากอีกฝั่งนึงตลอด ผลเหมือนกันหมด ไม่ว่าปีเตอร์จะด้อยกว่าเราเท่าไร คือ dr octopusแพ้เสมอ!

ความอัจฉริยะ ความตั้งใจ พลังของชั้น มันไม่พอ ชั้นล้มเหลวมาตลอด

ชั้นต้องเหนือกว่ามัน ไอ้คนอ่อนแอ ขี้อวด ชั้นต้องเหนือกว่า อ็อตโต้ อ็อคเตเวียส!

วันที่ห้า

ผมได้เห็นผ่านสายตาของปีเตอร์แล้ว ผมได้เห็นความผิดผลาดของตัวเอง สิ่งเหล่านั้นมันกำลังจะเปลี่ยนไป

เพราะ อ็อตโต้ อ็อคเตเวียส ไม่มีตัวตนอีกต่อไปแล้ว วันที่พ่ายแพ้จะหมดไปแล้ว

ด็อกอ็อคได้ตายแล้ว

ขอให้ Superior Spider-man จงเจริญ!