แปล กัปตัน อเมริกา มาร์เวล นาว เล่ม สอง โดย เต้ เจเอสเอ
หน้าที่1
1 ปีต่อมา
หน้าที่ 2
กัปตัน: มันไม่ใช่ที่ที่ดีนัก สำหรับตั้งแคมป์ ซึ่งมันเป็นที่กว้างมากๆ แต่เจ้าหนูนี่เหนื่อยและมีน้ำอยู่ที่นี่ ครั้งสุดท้ายที่หิมะละลาย ฤดูหนาวมาไวมากและพาพวกหมาแมงมุมมาด้วย (น่าจะเป็นสัตว์กลายพันธุ์) เราโชคดีมากที่เราออกจากถ้ำที่เคยพักอยู่ แต่ก็แค่ตอนนี้แหล่ะ ไม่อยากจะอยู่ที่นี่เพื่อดูฤดูหนาวอีกรอบเลย
กัปตันในสภาพหนวดเคราเฟิร้มพร้อมกับเด็กชายที่ช่วยมาจาก โซล่า ในเล่มแรก
หน้าที่ 3
กัปตันมองหน้าเจ้าหนูน้อยอย่างน่าเอ็นดู เจ้าหนูก็ยิ้มให้
กัปตัน: เอียน (ชื่อเด็กที่กัปตันตั้งให้) ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว ผมเคยหาบางอย่างมาได้ ทะเลทรายเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตแปลกๆ จิ้งจกควัน ปลาไหลท้องฟ้า มดแดงกับหน้าคนนุ่มๆ และอีกมากมาย สัตว์ทดลองของ โซล่า ทั้งนั้น การล่านำมาซึ่งพละกำลัง ความปลอดภัยที่ต้องผมมี พายุทรายที่กำลังมา ต้องหาแนวภูเขาก่อนมันจะมา รอยยิ้มที่อบอุ่นของเขา เป็นสิ่งเตือนใจที่ไม่เปลี่ยนแปลง เขาต้องมาอยู่สถานการณ์แบบนี้ เพราะผม
กัปตันส่งแก้วให้เจ้าหนู เอียน เจ้าหนูรับพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข
กัปตัน: พรุ่งนี้เราไปหาอาหารกันนะ พ่อสัญญา กัปตันพูดพลางลูบหัวเอียน
กัปตัน: บางวันที่อยากลำบากอยู่หลังพวกเรา แต่ไม่ว่าจะยังไง เอียนก็ไม่ถอยอยู่แล้ว สภาพแวดล้อมไม่อำนวยกับเสื้อผ้าของเรา การใช้ชีวิตบนขีดจำกัดของความเหนื่อยล้าและล้มลงอย่างสมบูรณ์
หน้าที่ 4
กัปตัน: ดวงอาทิตย์แฝดกำลังจะขึ้น ผมอยากให้นานกว่านี้ และมันไม่เคยมาจากขอบเดียวกันเลย เป็นไปไม่ได้ที่จะระบุเวลาหรือทิศทางโดยพวกนี้ อาจจะ1ปีแล้วตั้งแต่มาถึงเมืองของ โซล่า โดนยาอะไรไม่รู้ไปเยอะระหว่างหนีมา เราบินมากว่าร้อยไมล์ก่อนจะตก ไม่มีทางที่จะรู้ทิศรู้ทางในมหานครแบบนี้ อุโมงค์ที่พาเรากลับบ้าน สิ่งแรกที่อยากทำเลยคือต้องรู้ว่าโซล่ามันฉีดอะไรใส่อกผม ทำไมผมถึงปวดหัวตั้งแต่นั้นมา จับอกทีไรก็เจ็บทุกที ไม่ใช่ตอนนี้ เอียนเขาตั้งตารอผมให้พาเขาออกจากที่นี่อยู่
หน้าที่ 5
กัปตันหยิบของขวัญที่ ชารอน ให้เมื่อเล่มแรกออกมาดู
กัปตัน: กลางคืนมันแย่มาก เอียนหลับเมื่อไหร่ก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว ทิ้งให้ผมครุ่นคิดถึงความจริงที่โหดร้ายลำพัง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมหาทางกลับบ้านไม่ได้ และจะต้องทำแบบนี้นานแค่ไหน หรือ ติดมันอยู่ที่นี่และต่อสู้มันตลอดไป
กัปตันเปิดกล่องและหยิบของข้างในออกมาดูมันคือลูกกระสุนที่สลักคำว่า “ความอุตสาหะ”
จุดแตกหักของเราอยู่ไหน กี่ปีผ่านไปเราถึงพบความหวัง และมันจะเหมาะสมที่สุดเมื่อไหร่
กัปตันปิดกล่องอย่างไม่ใยดี
ทางออกแต่ละทางนั้น ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะพิจารณา
หน้าที่ 6
(กัปตันตอนเด็กๆ ผมจะใช้คำว่า สตีฟ นะครับ)
ถนนเอซเซกทางตอนล่างฝั่งตะวันตกของแมนฮัตตัน ปี 1926
สตีฟ: ข่าวสดๆจากสำนักพิมพ์ทางนี้เลย สองเซ็นท์ครับ
ลูกค้าซื้อหนังสือพิมพ์จาก สตีฟ
สตีฟ: ขอบคุณครับ
ทันใดนั้นสตีฟโดนปาก้อนหินใส่หัว
สตีฟ: โอ้ยยย
และมีอันธพาลสามคนมาหาเรื่อง สตีฟ
อันธพาล1: ได้ยินมาว่าพ่อแกนี่ดื่มเหล้าจนน็อกตายเลยนี่หว่า ฝากเนื้อฝากตัวฉันให้แม่แกหน่อยสิฉันจะมอบอบอุ่นให้แม่แกเอง
อันธพาล2: เล่นมันเลย ฮัทช์
อันธพาล3: สุดถนนแล้วไม่มีผู้ใดเห็นหรอก
หน้าที่7
อันธพาล1: จัดไปอย่าให้เสีย
สตีฟโดน ฮัทช์ อันธพาลเตะตัดลำตัว
อันธพาล1: แม่แกไม่มีที่ไปแล้ว นี่ฉันหาทางช่วยแม่แกอยู่นะ ถ้าแกคิดเรื่องนี้อยู่มันก็เท่ากับช่วยแกด้วยนะ ไอ้กุ้งแห้ง ฉันเนี่ยอยากจะเป็นพ่อใหม่แกเหลือเกินว่ะ จะดื่มเหล้าให้เมาและเล่นจ้ำจี้กับสาวอื่นทั้งคืน แกรู้ไหม ให้เหมือนพ่อแท้ๆแกเลย
อันธพาลเดินจากไปแถมยกเอากองหนังสือพิมพ์ของสตีฟไปด้วย
อันธพาล3: มันลุกขึ้นแล้ว เอาไงแล้วแต่แกนะ ฮัทช์
อันธพาล1: น่ารังเกรียจ จริงๆ ไอ้หนู อย่าโผล่หัวแกไปในห้องนอนตอนฉันมีกิจกามนะ เอ้อ แล้วไม่ต้องห่วงนะ เราขายหนังสือพิมพ์กองนี้ให้แกเอง
สตีฟมองเหล่าอันธพาลเดินจากไปอย่างเจ็บปวด
หน้าที่ 8
ซาร่าห์: …และพวกเขาก็มีสองกะที่โรงงานเสื้อผ้า พ่อต้องอ่านนิทานให้สตีฟฟังก่อนนอนด้วยนะพ่อ
พ่อ: จ่ะ ซาร่าห์ และจะดูเรื่องการเรียนของเขาด้วย
สตีฟเปิดห้องมาในสภาพที่ดูไม่ได้
ซาร่าห์: สตีเว่น เกิดอะไรขึ้นกับลูกนี่
สตีฟ: พวกเขาพูด ซึก ไม่ดีกับแม่ พูดไม่ดีเกี่ยวกับ พ่อ เขานั้นไร้ค่า เขานั้นไม่ดี
พ่อซาร่าห์: หนูไม่ต้องไปฟังไอ้พวกนั้นหรอก สตีฟ พวกนั้นมันไม่รู้จักเราและไม่รู้จักพ่อเธอด้วย พ่อเธอเป็น คนดี แต่เขาสูญเสียความหวัง และผู้ที่สูญเสียซึ่งความหวัง…
หน้าที่9
กัปตัน: เขาสูญเสียทุกสิ่ง พายุทรายครั้งที่แล้วเกือบฆ่าเรา ไม่มีที่หลบภัย เราก็คงไปไหนได้ไม่ไกล แนวภูเขาคือความหวังของพวกเรา ไกลมาก แต่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ระยะการมองเห็นก็สั้น ต้องเดินตรงอย่างเดียว ถ้าก้าวเท้าผิดทิศผิดทาง เราหลงแน่ ติดอยู่ในพายุที่พาสิ่งไม่ดีมาด้วย พื้นที่เกือบทั้งหมดที่นี่เป็นพื้นที่ปิด ดวงดาวไม่เคยอยู่แบบคงที่เลย แรงโน้มถ่วงเปลี่ยนจากกลางวันเป็นกลางคืน การแกว่งตัวอย่างรุนแรงในอากาศกับการเตือนนิดหน่อย อันตรายไม่มีการหยุดแค่ชั่วคราว ลำแสงสีเขียวอยู่ตรงหน้า ได้บทเรียนยากๆมาอีกแล้ว
หน้าที่10
กัปตัน: เหยื่อล่อถูกใช่โดยบางอย่างใต้ผืนทราย ไม่มีตัวเลือกต้องฝ่าไป ช้าๆเงียบๆ เอียนเกาะผมแน่น เขารู้ว่าอะไรอยู่ข้างล่าง พลาดก้าวเดียวจบเห่แน่ สายตาที่ไม่มีขอบเขต นักล่าก็ไม่มีขอบเขต นักล่าในที่ที่พวกนั้นได้วิวัฒนาการขึ้นมา พวกมันรู้วิธีล่า รู้วีธีตักตวงความอ่อนแอจากเหยื่อที่ก้าวพลาดมาในแดนของพวกนั้น และพวกนั้นก็หิวเหมือนเรา
เหมือนมีใครอะไรพุ่งเขามา 2 ตัว
และผมที่ไม่รู้อะไรเลย หลังจากมาอยู่ที่นี่ มันแปลกถิ่นสำหรับเหมือนวันที่มาวันแรก
กัปตัน: ไม่นะ
หน้าที่11
ใครที่พุ่งมานั้น คือ ลูกน้องโซล่านั่นเอง
ลูกน้องโซล่า1: ยาวไป ยาวไป เอาไปกินซะ
ลูกน้องโซล่า2: เอ้า แว้น แว้น
ลูกน้องโซล่า1: ดริฟท์ซ้ายโชว์
พวกมันแยกออกเป็นสองทาง
กัปตัน: ไป เหมือนกับวิ่งหนีพลซุ่มยิงผ่านดวงกับระเบิดอย่างไงอย่างงั้นเลย เหมือนกับกฎขั้นพื้นฐาน
หน้าที่12
กัปตัน: เชื่อมั่นในความกล้าของคุณ อย่ามัวเดาการก้าวเท้าระยะสั้นและอธิษฐาน หันกลับไปยอมแพ้ ให้พวกนั้นพาเอียนพาเอียนไปที่ที่ปลอดภัย
จรวดมิสไซล์พุ่งมาใส่สองลูก
กัปตัน: จรวดมิสไซล์ พวกนั้นจำเราไม่ได้ และเจ้าพวกนี้ไม่ได้มองหาเชลย พวกนี้มันมองหาการเข่นฆ่า ลงมือย่างกลมกลืน
กัปตัน: ย่าห์
กัปตันฟาดโล่เข้าที่ท้ายเครื่อง
หน้าที่13
ลูกน้องโซล่าหล่นไม่เป็นท่า
กัปตัน: ไม่รับประกันว่าเอียนจะปลอดภัยช่วงถอยหนีไหม และผมจะเสี่ยงไม่ได้
ลูกน้องโซล่า: เฮ้ย ลองชิมนี่สิพวก
กัปตัน: พวกมันไม่ใช่มนุษย์ พวกมันคือพันธุวิศวกรรมที่แสนชั่วร้าย มันตะหนักแล้วว่า พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว
ลูกน้องโซล่า: ไม่แม้แต่วิญญาณหนีพวกเราไม่ได้หร้อกกกกก
กัปตัน: ไม่ลังเล ไม่ปราณี
กัปตันกระแทกโล่เข้าหน้าลูกน้องโซล่าอย่างจัง
หน้าที่ 14
กัปตัน: หน้ามันบี้เลย อสูรกายที่แสน่ากลัวแต่กระดูกมันคงหักหมดแล้ว ทิ้งให้ผมเผชิญหน้าเสียง แฉ่ แฉ่ ที่ไม่ค่อยชัดที่อยู่ข้างหลังผม และเปลวไฟที่ลุกออกมาจากหมัดของมัน
ลูกน้องโซล่าเดินมาจากข้างหลังพร้อมอาวุธในมือทั้งสองข้าง
ลูกน้องโซล่า: เราจะกินก็ต่อเมื่อเราต้องการ ปรุงและกิน เรารู้ด้วยว่าตอนนี้แกจะรู้สึก ไหม้จนเกรียม
ฟาดเข้าให้
กัปตัน: ความร้อนจากนาปาล์ม เสื้อเกราะร้อนๆจี้โดนผิวหนังของผม เอียนร้องลั่น วิ่งหนีมันไม่ได้ โดนอีกทีเราไม่เหลือแน่ สิ่งสุดท้ายที่ผมควรทำ
หน้าที่15
กัปตัน: ปลุกเจ้าสิ่งที่อยู่ใต้พื้นทรายขึ้นมา
ตัวอะไรไม่รู้โผล่ขึ้นมาจากทรายแล้วงับลูกน้องโซล่ากินเป็นอาหาร
กัปตัน: แล้วชิ่งหนีไป ก่อนมันเห็นเรา
ลูกน้องโซล่า (ครึ่งท่อน): อ่าห์
หน้าที่16
เจ้าตัวประหลาดที่ว่าหันมาเห็นกัปตันพอดี
กัปตัน: โอ้ พระเจ้า มันให้กว่า ที่คาดไว้ซะอีก
กัปตัน: เอียน หนีไป
กัปตัน: เคยอ่าน แฮมมิ่งเวย์ ตอนที่เขาเผชิญหน้ากับแรดตัวใหญ่ที่แอฟริกา วิธีการเอาชีวิตรอดของเขา รอให้อสูรอยู่ในระยะที่ยิงได้แล้วยิงเลย
กัปตันยิงเข้าหน้าตัวประหลาดเต็มเต็ม
หน้าที่17
ตัวประหลาดล้มตึง
กัปตันวิ่งเข้าหาเอียนแล้วโผเข้ากอดอย่างเป็นห่วง
กัปตัน: โอเค ไม่เป็นไรแล้วนะ มองที่พ่อนี่
กัปตัน: เอียนมีอะไรเหรอ?
แต่เอียนเห็นอะไรบางอย่างหลังกัปตัน
ตัวประหลาดโผล่ขึ้นมาจากพื้นดินพูดอะไรไม่รู้เรื่อง รู้อย่างเดียวว่า โซล่า
แล้วฟาดกัปตันจบสลบไป
หน้าที่18
พ่อฮะ
กัปตัน เอียน และ ลูกน้องโซล่าที่กัปตันซัดไปถูกจับ
กัปตัน: เอียน ไม่เป็นอะไร ใช่ไหม?
เอียน: พ่อฮะ
กัปตัน: เจ็บเหมือนอยู่ในนรกเลย รางวัลที่สมองมอบให้คือ ความกล้าที่จะลืมตาขึ้น
ลูกน้องโซล่า: แหยก กิน เนี้ย นั่น แค่ก สิทธิ์ของฉัน แค่ก สิทธ์ของ โซล่า
กัปตัน: ลูกน้องโซล่าพูดไม่ชัด อาจเพราะ ผมทุบกรามหักจนหัก
เอียน: พ่อฮะ ผมกลัว
กัปตัน: ฟังพ่อนะ เราไม่เป็นอะไรแล้ว เราจะหาทาง
ตัวประหลาดเดินเข้ามาพร้อมภาษาที่ไม่เข้าใจ
กัปตัน: ปากพร่ำสวดมนต์ของผู้เจริญอย่างไม่นับ ที่รู้สึกอยู่ตอนนี้คือ กลัวมากๆ
กัปตัน: ไม่มีปัญหา เราจะไม่มองหา
กัปตัน: ทั้งๆที่คำสอนอยู่หัวของผม สัญชาตญาณทั้งหลายของผมอยู่ในการเตือนระดับสูงสุดแล้ว กระจายเป็นสาสน์ที่เหมือนกันหมด
กัปตัน: โอ้ พระเจ้า
หน้าที่19
กัปตันมาอยู่ในที่ที่คล้ายกับศาลตัดสินที่เต็มไปด้วยตัวประหลาดที่จับเขามา
กัปตัน: เราไม่ได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนเราเลย ตื่นขึ้นรับมันเข้ามา หาทางเลือกของคุณเอง ซึ่งมีไม่มาก ผู้คุมที่จับเรามามีกล้ามเนื้อใหญ่ๆระหว่างตะเข็บของเกราะแข็งๆของเขา เหมือนเป็นจุดอ่อนนะ ปัญหาคือพวกนี้มีคริสตัลที่จะค่อยๆตัดกำลังของผม การต่อสู้ไม่ชาทางเลือก คุยกันน่าจะได้อยู่นะ แฮงค์ พิม สร้างเครื่องแปลภาษาครอบจักรวาลให้ในปุ่มที่แขนผมเราอาจสื่อสารกันได้ จะได้รู้ว่าพวกมันต้องการอะไร จุดเริ่มต้นและจุดจบอยู่บนบรรลังค์ใหญ่ๆนี้ซึ่งลอ้มรอบด้วยทาสผู้หญิง บอกได้เต็มปากเลย เขาคือกฎของที่นี่
ตัวประหลาดหัวหน้าผู้มีโล่ห์ของกัปตันพูดภาษาที่กัปตัน(และคนอ่าน)ไม่เข้าใจ
หน้าที่20
กัปตัน: ทรราชไม่เคยเชื้อเชิญคนต่างถิ่น
ตัวประหลาดเดินถือโล่ห์กัปตันมาพร้อมภาษาที่ไม่เข้าใจเดินมาที่พวกกัปตันที่กำลังต้องโทษรอการประหารอยู่
กัปตัน: เอียน ไม่ว่าจะยังไง มองที่พ่อนะ
เอียน: ครับพ่อ
เพชฌฆาตถามลูกน้องโซล่าว่า โซล่ามั้ย(จ๊ะ)
ลูกน้องโซล่า: ผมสาวก โซล่า นะครับ ผมภูมิใจที่
ฉับ โดนโล่ห์เฉาะหัวแบะเข้าให้
หน้าที่21
กัปตันเห็นท่าไม่ดีเตะเพชฌฆาตเข้าให้ แต่ก็โดนทุบเข้าให้
กัปตัน: อ้าห์ ได้โปรดฟังผมก่อน ไม่ใช่โซล่า
เหมือนกัปตันจะรอด แต่ เอียน โดนคนต่อไป อีกคนก็ถามคำถามเดิม โซล่าใช่มั้ย(จ๊ะ) เพชฌฆาตตอบว่าอะไรไม่รู้
กัปตัน: ไม่
เพชฌฆาตพูดเสียงฟังชัด โซล่า!
กัปตัน: เอียนปิดตา….
ฉับ
รอดหรือไม่ติดตามต่อเล่มหน้าครับ
เล่มสองมาแล้ว ช้าไปนิดโทษทีนะครับ มาเล่มนี้ได้เห็นการวางแผนของกัปตันทั้งเรื่องหาที่พัก การต่อสู้ หรือแม้แต่ตอนถูกจับ นอกจากนี้ยังต้องดูแล เอียน เด็กที่เขาช่วยมาจากโซล่าอีก ดูคล้ายๆ ซามูไรพ่อลูกอ่อน อย่างไงอย่างงั้น เล่มนี้ยังไม่เปิดอะไรที่โซล่าทำกับกัปตัน แต่จะโฟกัสไปที่การเอาชีวิตรอดของ กัปตัน ในแดนประหลาดแห่งนี้มากกว่า และแฟลชแบ็ค ของกัปตัน ตอนเด็กๆ ก็ยังน่าสงสารตามสไตล์ “ตัวละครชีวิตบัดซบ” ของ ริค รีเมนเดอร์ ได้อย่างดีก่อนผมจะไปเจอความจริงอันน่าตกใจของกัปตันในเล่มหน้า ขอประกาศว่าผมขอเรื่อง Secret Avengers มาเวล นาว อีกเรื่องนะครับ ได้หรือไม่ ขอคำตอบด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
Tei Jsa