One Month to live#5

One Month to Live เล่มจบ

ผมจำได้ สมัยยังเด็ก เวลาผมได้ยินข่าวอะไร จินตนาการ์ณของผมจะสร้างเรื่องราวในน่าสนใจขึ้น

เมื่อได้ยินข่าวสถาณีอวกาศตกลงมา ในหัวของผมเห็นภาพนักบินที่พยายามกู้ยานจนนาทีสุดท้าย

ผมเคยฝันอยากจะเป็นนักบินอวกาศ…จนผมโตขึ้น แล้วทิ้งฝันไปกับชีวิตจริง

ชิวิตจริงที่ผมติดอยู่ จนผมป็นมะเร็ง และตอนนั้น ชีวิตก็เริ่มน่าตื่นเต้น

ผมกำลังเล่าเรื่องที่ผมไปออกอวกาศกับReedให้KellyกับAbbeyฟัง
(เล่ม3 อ่านที่นี่)

Abbey ถามว่าทำไมผมทำแบบเดียวกับที่ผมทำให้ Egoไม่ได้หรือ…แต่มันละเอียดอ่อนไป และ ตอนนี้….ผมมีแรงไม่พอแล้ว..

ผมรู้ดีว่าเมื่อผมแสดงอาการ ทั้งสองคนนั่นตกใจ แต่ทำหน้าดีสู้เสือไปเพื่อเป็นกำลังใจให้ผม

พอ Abbey กลับเขามาเธอเห็นผมกำลังฉีกรายการสิ่งที่ผมต้องการทำก่อนตายอยู่ แต่ผมบอกเธอว่าผมไม่ได้หมดกำลังใจ

แต่ผมไม่มีเวลาทำสิ่งเหล่านั้น แต่ต้องมาทำสิ่งใกล้ตัวก่อน และนี่คือสิ่งที่ผมต้องสอน Kelly ก่อนมันจะสายไป

วันรุ่งขี้น ผมว่า Kelly เดินแถวบ้าน และอธิบายให้เธอฟังว่าครอบครัวของเราอยู่ที่นี่มาตั้งแต่หลังสงครามโลกครั้งที่สอง

ปู่และเพื่อนของเขาสร้างชุมชนนี้ขึ้นมาเพราะต้องการสิ่งเดียวกัน คือสังคมที่ดี ที่จะเลี้ยงเด็กได้โดยไม่ต้องกลัวอะไร

สมัยนั้น การช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทนไม่ใช่เรื่องแปลกเหมือนตอนนี้

ตอนแรกๆผมรู้สึกอีดอัดกับชุมชนเล็กๆนี้ แต่พอเธอมาอยู่ด้วย ตอนนี้ผมรู้สึกโชคดี

และนั่นคือสิ่งสำคัญที่สองที่พ่อสอน

Kellyถามว่าแล้วสิ่งแรกละ

สิ่งที่พ่อผมสอนนั้น ผมไม่เข้าใจมาจนถึงตอนนี้ และผมคิดว่า Abbeyฉลาดพอที่เธอจะเข้าใจได้เร็วกว่าผม

พ่อผมเคยทำงานที่โรงผลิตเหล็ก และพ่อเป็นคนตั้งใจทำงาน แต่ไม่ขี้ประจบ แม้ว่าจะทำงานมาหลายปีก็ไม่ได้เลื่อนขั้น

แต่ไอ้พวกขี้ประจบทั้งหลายที่พ่อเรียกว่านักเต้น ก็ได้เลื่อนขั้นไปหมด

และตอนผมอายุเท่า Kelly ผมก็ได้ถามพ่อ

ผมกับพ่อกำลังซ่อมโต้ะอยู่ พ่อสั่งให้ผมขัดใต้โต้ะ และผมถามว่าทำไปทำไมไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว

เหมือนกับที่พ่อตั้งใจทำงานที่โรงงาน ทำงานเกินเวลา ไม่ได้มีใครสนใจ ทำไปทำไมก็ไม่รู้

พ่อบอกว่า “เราไม่ได้ตั้งใจทำงานเพื่อคนอื่นนะ Dennis คนเรามีทางเลือกหลายทาง แต่พอเลือกสิ่งที่ตั้งใจจะทำจริงๆแล้ว

เขามีทางเลือกแค่สองทาง จะทำสิ่งนั้นให้ดี หรือจะทำสิ่งนั้นเพื่อให้คนมาสนใจ บางทีเราอาจจะได้ทั้งสองอย่าง

แต่เราต้องเลือกว่าสิ่งไหนสำคัญกับเรามากกว่ากัน พ่อคิดว่าการทำงานเพื่อพบกับความต้องการของคนอื่นนั้นมันว่างเปล่า

แต่หากเราทำสิ่งที่เราชอบอย่างเต็มที่แล้ว ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร เราก็พูดได้เสมอว่าเราทำสุดฝีมือแล้ว ไม่ได้ใช้อุบายอะไรทั้งสิ้น”

ผมบอกKellyว่าให้เลือกสิ่งที่อยากจะทำแล้วทำมันสะ พอสิ่งที่ทำคือสิ่งที่ชอบ สิ่งอิ่นๆจะตามมาเอง

เธอว่าแต่มันไม่ยุติธรรม การที่พ่อถูกมองข้าม ผมตอบเธอไปว่า

“ความยุติธรรมเป็นสิ่งที่คนสร้างขึ้นมา เราไม่มีทางกำหนดผลกลับมาได้ แต่เราตัดสินใจได้ว่าจะตอบรับมันอย่างไร”

วันต่อมาผมเจอ Abbeyที่กำลังร้องไห้อยู่ขณะที่กำลังทำอาหารเช้า

ผมได้ปลอบใจเธอและบอกเธอว่าประกันชีวิตและค่าสนับสนุนที่Fantastic Fourให้มาหลังช่วยงานเขา

จะสามารถทำให้เธอทำงานที่ชอบได้เต็มที่ แต่เธอจะต้องเข้มแข็งเพื่อที่เป็นตัวอย่างให้Kelly…Kellyต้องการฮีโร่ที่เธอนับถือได้

…และอาการผมก็กำเริบอีก

เธอพาผมไปนอนและเข้าไปคุยกับKelly แต่ก็มีเสียงระเบิดดังมาจากนอกหน้าต่าง!

มันคือ Hammerhead ที่เคยมาขู่พวกเราแล้ว (เล่ม2) เขากลับมาและบอกว่า Mr Negative ประกาศให้ทุกคนย้ายออกไป

เวลาใช้ไม้อ่อนหมดไปแล้ว…พวกเขาพยายามสร้างเรื่อง เอาอันตรพาลเข้ามาชาวบ้านจะได้ขายบ้านกันเอง

แต่ไม่มีเวลาแล้ว mr Negativeต้องการที่ดินตรงนี้ และใครยอมขายดีก็จะรอดไป!

Kellyออกมาเผชิญหน้ากับ Hammerheadและประกาศว่านี่คือบ้านของเธอและพวกเลวๆไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้เธอย้าย

พวกเขาพยายามเผาบ้านเธอไปทีหนึงแล้ว และพ่อของเธอได้หยุดพวกมันไปแล้ว และเขาจะทำอีก!

ผมออกมาบอกHammerheadว่าเราจะไม่ขาย ไม่ย้ายไปไหนทั้งนั้น

เขาหัวเราะเยาะและบอกว่าผมนะป่วยจะเข้าโลงอยู่แล้ว แน่ใจรึว่ายังจะมีแรงสู้

เขายังบอกว่า Mr Negativeสั่งมาว่าหากมีใครมาขวางให้ จับพวกมันทำเป็น คำเตือน สะ

เขาไม่ได้อยากทำร้ายผู้หญิงและเด็ก แต่มันเป็นคำสั่ง!

และเขาก็ปา รถใส่ Abbeyและ Kelly!

ไม่ ผมรวมพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ กัดฟัน ไม่สนใจความเจ็บปวดของร่างกาย

และผมช่วยพวกเขาได้ แต่….ไม่…ไหว..จะสู้แล้ว…

Hammerhead กำลังจะลงมือกับผม..ผมสู้เขาไม่ไหวแล้ว

แต่…

เหล่า Avengersมาช่วยพอดี!

Captain America มาขอบคุณผมที่ถ่วงเวลาให้พวกเขา ผมไม่ทำอะไรสักนิดผมนึกในใจ

และ Iron Man บอกว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อที่จะมอบตำแหน่งสมาชิก Avengersให้ผม

ผมบอกว่าทำไม ผมไม่คูควรที่จะ……….

Thor บอกผมว่า “Dennis Sykes เจ้าจะเถียงกับข้า เรื่องดูคนคู่ควรไม่ออกรึ”

ผมจึงต้องยอม(กลัวฟ้าผ่า)

หลานสาวและภรรยาผมพาผมกลับเข้าบ้าน

ผมบอกพวกเขาว่าอย่าเสียใจเมื่อผมจากไป และผมรักเขาทั้งสอง และดีใจที่ได้บอกลากับทั้งคู่…

….

หนี่งเดือนต่อมา

หนูบอก Abbey ที่กำลังวาดรูปอยู่ว่าหนูจะกลับเย็นหน่อย ตอนนี้เธอทุ่มเท่ให้กับสิ่งที่เธอต้องการทำมา แต่ต้องหยุดไปเพื่อทำงาน

หนูอาสาสมัครไว้ที่โรงพยาบาลเด็ก คอยเป็นเพื่อนคุยกับเด็กๆที่ป่วยเป็นมะเร็ง ไม่ให้เขาหมดหวังกับเวลาที่เหลือไม่มากนัก

เหมือนกับที่ ฮีโร่ของหนูสอนไว้ “เราไม่มีทางกำหนดผลชีวิตได้ แต่เราตัดสินใจได้ว่าจะตอบรับมันอย่างไร”

Dennis Sykes มีเวลาใช้ชิวิตแค่เดือนเดียว แต่เขาใช้มันอย่างเต็มที่ทุกวินาที….

This is the true joy in life, the being used for a purpose recognized by yourself as a mighty one;

the being thoroughly worn out before you are thrown on the scrap heap;

the being a force of Nature instead of a feverish selfish little clod of ailments and grievances complaining

that the world will not devote itself to making you happy.

George Bernard Shaw, Man and Superman,